همسازی شعر و آهنگ برای حفاظت از میراث شیراز

گویشها و لهجهها امروز در جدال با یکسان سازی فرهنگی، به طور جدی در معرض تهدید قرار گرفتهاند ؛ در این میان شعر و موسیقی به عنوان ۲ عنصر دلنشین و مورد اقبال عمومی از توان بالایی برای نجات این مولفههای فرهنگ برخوردارند.
به گزارش چشم انداز، گویشهای محلی در جامعه امروز ایران با تلاش عامدانه بسیاری از خانوادهها در معرض فراموشی یا دستکم اختلاط و کم رنگ شدن قرار گرفته است.
بسیاری از خانوادههای ایرانی در زبانآموزی به فرزندان خود، اصراری مفرط برای پرهیز از بکار بردن واژههای محلی و سخن گفتن به زبان معیار دارند؛ آن هم زبانی که با بسیاری واژههای غیر فارسی ترکیب شده است.
در این شرایط بیان نسل فردای جامعه رفته رفته از گویشها و لهجهها خالی میشود و این عناصر فرهنگی در مقابل فرهنگ یکسانسازی شده رنگ میبازد، چند سالی است که توجه متخصصان و اهالی فرهنگ و ادب به این تهدید جلب شده و هر یک راهکاری برای حفظ این میراثهای ناملموس فرهنگی پیشنهاد کردهاند.
شعر و موسیقی را زبان موسیقی را زبان مشترک لقب دادهاند و همگان قادرند با آن ارتباط روحی برقرار میکنند، بنابراین از قابلیت بالایی دارند تا از رهگذر نغمههای دلنشین خود نغمههای دلنشین خود مجالی نیز برای ترویج و حفظ گویشهای محلی بسازند.
این مهم در شیراز نیز از سوی برخی ادیبان و اهالی موسیقی مورد توجه قرار گرفته و در بسیاری موارد جای خود را به خوی باز کرده و بر سر زبانهای نسل امروز افتاده است.
یکی از شاعران شیرازی فعال در این حوزه غلامعلی خوشبخت است که “ساعت گل” او سال گذشته جایزه کتاب سال فارس را برد و “باغ آینه” او نیز نامزد این جایزه شد تا گویش شیرین شیرازی را برسر زبانها بیندازد.
او که ابتدا شعر معیار میگفته، هنگامی که عرصه را برای ورود گویش شیرازی به شعر و ادبیات خالی دیده، تصمیم گرفته هنر شاعریاش را در این زمینه صرف کند.
این شاعر پیشکسوت شیرازی انجمن شعر بهار نارنج را راهانداخت تا بیش از گذشته به شعر شیرازی پرداخته شود؛ بسیاری از شاعران جوان و خوشطبع که به زبان معیار شعر میگفتند به این انجمن ادبی پیوستند، نقد و بررسی آثار و آموزش شاعری با گویش شیر/ازی در این محفل سبب شد تا اکنون جمعی شایسته توجه از شاعران شکل گیرد که به گفته خوشبخت اگر نه به طور کامل اما گاهی شعرهایی به گویش شیرازی میسرایند و ظرفیت بزرگی برای فرهنگ این شهر ایجاد شده است.