سعدی، این طلایه‌دار شعر پارسی، از پسِ قرن‌ها همچنان در دالان تاریخ ایستاده و شاگردان بسیاری تربیت می‌کند. گمراهان را سر به راه کرده و مکتبش، اندیشه‌ها را به سوی راستی و درستی سوق می‌دهد.
به گزارش چشم انداز: قدم زدن زیر سایه درختان آرامگاهش، حسی شبیه رویا را به ارمغان می‌آورد. گوشه گوشه آرامگاهش، آرامشی بی‌بدیل نهفته که لمس آن در زمان و مکان نمی‌گنجد.
شعرهایش زینت‌بخش چهارگوشه مقبره است. اشعاری که با هر مصراعش، درس زندگی و درستکاری می‌دهد.
او از پسِ قرن‌ها همچنان در دالان تاریخ ایستاده و شاگردان بسیاری تربیت می‌کند. گمراهان را سر به راه کرده و مکتبش، افکار و اندیشه‌ها را اصلاح می‌کند.
استاد سخن لقب گرفت، چرا که در دوران غلبه تطویل و اطناب، گزیده‌ترین و موجزترین عبارت‌ها را با عالی‌ترین مفاهیم خلق کرد.
طلایه‌دار شعر پارسی
زیر سایه‌اش قد کشیدیم و از او واژگان اصیل پارسی را آموختیم. همان شاعری که سردمدارِ بی‌بدیل ادبیات فارسی و طلایه‌دار نثرهای موزون و موجز است.
آری، سعدی همان شاعر نیکوگفتاری است که خواندن آثار نثرش، ابراهیم وجود را شکوفا می‌کند تا به جدال با بتِ نفس برود.
همان مرد یکه‌تاز که ادبیات ما، نسل به نسل مدیون اوست. هم او که سفرهای بسیار کرد تا تجربه کسب کند و از رهگذر آن، اندیشه‌ها خلق نماید.
سفیر صلح
همان که سفیر صلح شد و شعر معروفش بر سر در سازمان ملل متحد جای گرفت تا اندیشه ایرانی را بر تارک دنیا جلوه‌گر کند.
گلستان و بوستانش هنوز عطر عبارات و کلام پرمغز و محتوایش را به پیرامون خود منتشر می‌کنند و هر رهگذری که مهمان آنان شود، با توشه ای وزین از ضیافت بازمی‌گردد.
